Mụnd <‑[e]s, Münder> [mʊnt, pl: ˈmʏndɐ] СЪЩ м
Mund a. АНАТ:
Phrases:
mụ̈nden [ˈmʏndən] ГЛАГ нпрх +sein o haben
1. münden (hineinfließen):
2. münden (führen zu):
| ich | munde |
|---|---|
| du | mundest |
| er/sie/es | mundet |
| wir | munden |
| ihr | mundet |
| sie | munden |
| ich | mundete |
|---|---|
| du | mundetest |
| er/sie/es | mundete |
| wir | mundeten |
| ihr | mundetet |
| sie | mundeten |
| ich | habe | gemundet |
|---|---|---|
| du | hast | gemundet |
| er/sie/es | hat | gemundet |
| wir | haben | gemundet |
| ihr | habt | gemundet |
| sie | haben | gemundet |
| ich | hatte | gemundet |
|---|---|---|
| du | hattest | gemundet |
| er/sie/es | hatte | gemundet |
| wir | hatten | gemundet |
| ihr | hattet | gemundet |
| sie | hatten | gemundet |
PONS OpenDict
Искаш ли да добавиш дума, фраза или превод?
Изпрати ни ново предложение за PONS OpenDict. Предложенията се преглеждат от редакционния екип на PONS и след това се включват в PONS OpenDict.