Преводи за wykształcić в полски » немски речника

(Отидете на немски » полски )

I . wykształcić <‑ci> [vɨkʃtawtɕitɕ]

wykształcić св od wykształcać

II . wykształcić <‑ci> [vɨkʃtawtɕitɕ] ГЛАГ прх св geh (dać wykształcenie)

wykształcić

ausbilden [lassen]

III . wykształcić <‑ci> [vɨkʃtawtɕitɕ] ГЛАГ рефл св (zdobyć wykształcenie)

wykształcić

einen Abschluss geschafft [o. eine Ausbildung absolviert] haben

Вижте също: wykształcać

I . wykształcać <‑ca; св wykształcić> [vɨkʃtawtsatɕ] ГЛАГ прх geh

1. wykształcać (rozwijać):

wykształcać talent, zdolności

entwickeln

wykształcać talent, zdolności

herausbilden

2. wykształcać (nadawać kształt):

wykształcać liście

bilden

II . wykształcać <‑ca; св wykształcić> [vɨkʃtawtsatɕ] ГЛАГ рефл geh

1. wykształcać:

wykształcać (rozwijać się) (forma, język)

sich вин herausbilden

wykształcać (rozwijać się) (forma, język)

entstehen

2. wykształcać (nabierać kształtu):

wykształcać

sich вин bilden [o. formen]

Примери за wykształcić

wykształcić paradygmat

ein Paradigma ausbilden

едноезични примери (не са проверени от PONS редакцията)

полски

Z pojęcia askesis wykształciło się pojęcie ascezy, rozumianej jako wyrzekanie się przyjemności.

pl.wikipedia.org

Nie wykształcił własnej tradycji piśmienniczej, opracowano jednak zbiory tekstów w tym języku.

pl.wikipedia.org

W historii pisma syryjskiego wykształciły się trzy formy zapisu.

pl.wikipedia.org

Z czasem wykształciły się sekcje nauczycieli, młodzieży, sportowców i in.

pl.wikipedia.org

Według innych badaczy – język górnołużycki wykształcił się na bazie części dialektów jednolitego niegdyś języka prałużyckiego.

pl.wikipedia.org

Wykształcił wielu dyrygentów zajmujących eksponowane stanowiska w życiu muzycznym w kraju i za granicą.

pl.wikipedia.org

W pamięci pacjentów i ich rodzin zapisała się jako lekarz mocno zaangażowany w swoją pracę, pod jej kierunkiem wykształciło się wielu młodszych pediatrów.

pl.wikipedia.org

To właśnie ono wykształciło znany dziś system rezerwy spadkowej, który uwzględniał interesy tzw. dziedziców koniecznych.

pl.wikipedia.org