orzeczenie <род ‑ia, мн ‑ia> [oʒetʃeɲe] СЪЩ ср
1. orzeczenie (opinia):
2. orzeczenie (decyzja):
- orzeczenie
- Bescheid м
- orzeczenie
-
4. orzeczenie ЛИНГВ:
- orzeczenie
- Prädikat ср
- orzeczenie
-
- orzeczenie czasownikowe
-
- orzeczenie imienne
-
- orzeczenie rozwinięte/nierozwinięte
-
PONS OpenDict
Искаш ли да добавиш дума, фраза или превод?
Изпрати ни ново предложение за PONS OpenDict. Предложенията се преглеждат от редакционния екип на PONS и след това се включват в PONS OpenDict.
Примери от PONS речника (редакционно проверени)
едноезични примери (не са проверени от PONS редакцията)
Zgodnie z art. 61 nie można pociągnąć do odpowiedzialności zawodowej obwinionego lekarza, dopóki popełnienie przewinienia zawodowego nie zostało udowodnione i stwierdzone prawomocnym orzeczeniem sądu lekarskiego.
pl.wikipedia.org W korpusie inskrypcji znajdują się zdania z orzeczeniem umieszczonym na początku, wewnątrz i na końcu wypowiedzenia.
pl.wikipedia.org Wskutek orzeczenia separacji ustaje wspólność majątkowa pomiędzy małżonkami, nie działa również domniemanie pochodzenia od męża matki dziecka urodzonego po upływie 300 dni od ustania separacji.
pl.wikipedia.org Zasadnicza różnica między rozwodem a separacją polega na tym, iż orzeczenie separacji nie powoduje ustania małżeństwa.
pl.wikipedia.org Był autorem i współautorem 40 ekspertyz, orzeczeń, artykułów naukowych dotyczących ceramiki, ilastych minerałów.
pl.wikipedia.org